Pin, pin, pin, pin…

Ik doe bijna niet aan cash. Lief doet helemaal niet aan cash. Dat hebben we niet afgesproken, dat is gewoon zo gegroeid. Tot voor pakweg een jaar had ik nog wel een beetje cash omdat in de kantine op mijn werk niet gepind kon worden maar sinds dat wel mogelijk is, is er voor mij simpelweg geen reden meer om geld in mijn portemonnee te hebben.

Wij zijn niet de enige mensen die een portemonnee alleen als verzamelplaats voor pasjes gebruiken. Ooit las ik een artikel waarin werd gesteld dat mensen in de horeca minder fooi kregen door al dat gepin. Gelul, riep ik. Ik pin de fooi altijd bij. Hoe een restaurant dat vervolgens boekhoudkundig oplost met de fooienpot is niet mijn probleem. Tegenwoordig is in alle buitenlanden pinnen ook mogelijk dus geld wisselen voor de vakantie doe ik ook niet meer. Lang leve plastic!

Onnadenkend hadden we de afgelopen vakantie dus ook geen cash op zak. We gingen all-inclusive dus geld was niet nodig, dachten we. We hadden keurig gepast 45 euro voor de visa mee en dat was het. Dat bleek toch een beetje jammer. De stelling uit het artikel dat ik ooit las was opeens niet zo heel onzinnig meer. Want konden we in de winkeltjes op het resort met onze creditcards terecht, een geldautomaat was er niet. En het aardige kamermeisje had natuurlijk geen pinapparaat in haar schoonmaakkar. Die aardige ober trouwens ook niet. Pijnlijk…

De les die ik van deze vakantie heb geleerd is dat ik een volgende keer geld mee moet nemen, al is het maar een beetje. Zelfs als de reis naar een all-inclusive resort gaat. Vriendelijke kamermeisjes verdienen een fooi als ze hun werk goed doen, punt. De pijnlijke situatie dat ik niet eens kan uitleggen waarom er geen fooi ligt omdat kamermeisje en ik elkaars taal niet spreken wil ik niet nog eens meemaken. Maar de Nederlandse horeca zal het moeten doen met creatief boekhouden, in eigen land hou ik het bij pin!