Sjak en het mierentrauma

1974. Ik ben bijna drie en kampeer met papa en mama in Italië. We hebben een bungalowtent en ik heb mijn eigen slaapcabine. Op de camping speel ik en bij een lage wasbak kan ik zelf ‘de was’ doen. Lees: mijn shirtje onder de kraan houden en uitwringen. Wat voel ik me groot, ik doe net als mama! Geweldig, dat kamperen.

Op een ochtend kruip ik mijn slaapzak uit en doe de rits van de slaapcabine omhoog. Wat ik zie is niet goed: in de voortent krioelen de mieren. Heel hard roep ik papa en mama. Ik ben in één klap klaar met kamperen.

Jaren later. Ik ben onderweg naar huis en bij een stoplicht zie ik op de voorruit van mijn auto een klein beestje. Het blijkt verbazingwekkend standvastig in zijn wens mee te liften want thuis aangekomen loopt het beestje verder. Ik schenk er verder weinig aandacht aan. De volgende ochtend kom ik bij mijn auto en nog voor ik instap zie ik dat een complete mierenkolonie bezit heeft genomen van mijn voiture. Shit, dat beestje was een mier! Mijn afgrijzen kent geen grenzen. Snel haal ik de stofzuiger. Het volgende halfuur zuig ik ieder kiertje en gaatje dat ik tegenkom in de auto. Geen plekje sla ik over. Maar nog vertrouw ik het niet. Wat nu? Ah, vlooienspray. Iets dat helpt tegen dat ongedierte, ruimt vast ook mieren uit de weg. Ik spuit een bus leeg, doe de auto dicht en besluit mijn boodschappen maar op de fiets te gaan doen. Problem solved.

Gistermorgen. Zoals iedere werkdag belt Lief me in de auto nadat hij Zoon heeft weggebracht. In het gesprek maakt hij terloops melding van twee  mieren die hij zag in de huiskamer. “We moeten vanavond even goed stofzuigen.”

Gisteravond. Zoon en ik komen thuis. Het eerste wat ik zie, is een toeristische route voor mieren naast Zoons treinbaan. Aaargh! Ik weet niet waar ik eerst moet kijken: waar ze vandaan komen of waar ze naartoe gaan. En waarom lijken ze ook onder de plinten te lopen? Verwoed plet ik mieren. Lief komt thuis. Voor hij begint aan de voedselvoorziening trek hij de grote keukenkast naar voren om te kijken of ze daar naartoe lopen. We begrijpen er niks van: in die kast ligt niks eetbaars. Erachter ligt alleen stof. Zoons keukentje dan? Tja, daar liggen wat broodkruimels op. Maar er zijn geen mieren te zien.

Waar komen ze dan vandaan? Ik volg het spoor de andere kant op en kom uit bij de tuindeuren. Heel naïef heb ik me nooit gerealiseerd dat er een kiertje onder die deuren zit waar een mier makkelijk door kan. Aargh! Na een uur mieren pletten en Heel Goed stofzuigen vraag ik mijn vriend Google wat we kunnen doen aan deze ongewenste gasten. Maizena strooien. Bakpoeder. Zelfrijzend bakmeel. Bruine suiker. Allemaal kind- en huisdiervriendelijk maar mieren schijnen er een opgeblazen dood door te sterven als ze het opeten. Tja, dan plet ik nog wel even. Liever nu dan straks.

Ik ben blijkbaar zo fanatiek bezig dat Lief me meldt bang van me te worden. Boos reageer ik dat ik niet snap dat hij zo rustig blijft. Ik multitask, en plet en Google verder. Mieren schijnen een probleem te hebben met koper: daar willen ze niet overheen lopen. Maar mooi dat we geen koperdraad in huis hebben. Hier blijkt Lief een reddende engel. Hij had ooit de gewoonte de centen en stuivers uit zijn portemonnee in een potje te doen. Dus werp ik bij de tuindeuren een drempel van kleingeld op. Zo, jullie kunnen niet meer naar binnen!

Vanochtend. De koperdrempel lijkt te werken: geen ongewenst bezoek meer bij de tuindeuren. Maar de route onder en langs de plinten is nog steeds in gebruik. Potdorie, ook vanochtend voel ik de naar hysterie neigende irritatie weer opkomen. Ik plet mieren en strooi maizena voor de exemplaren die zich schuil houden onder de plinten. Bij gebrek aan miereneter ga ik vanavond gif kopen. Geen ongedierte in mijn huis. Morgen stuur ik Zoon een paar uurtjes naar elders en word ik (ex)terminator. I’ll be back.