Zoon

Waarschuwing: dit is een tamelijk zoetsappig blogje, vrees ik.

Ik heb altijd kinderen gewild. Nou ja, altijd, er zijn periodes geweest dat ik ze echt niet wilde. Toen ik tijdens mijn studie de babysit uithing bijvoorbeeld. Geen betere anticonceptie dan een stel kutkinderen waar je geregeld tijd mee moet doorbrengen voor een paar gulden. Na verloop van tijd zakte het gevoel dat alle kinderen onopgevoede etters waren en besloot ik dat ik, als ik op mijn dertigste nog steeds single was, naar ‘de bank’ te gaan. Geen man hoefde niet te betekenen dat er ook geen kind zou komen. Toen ik dertig werd zag ik dat toch anders en schoof de deadline op naar 35.

Voortschrijdend inzicht deed me op mijn 35e besluiten dat een kind in mijn eentje misschien toch niet zo’n goed idee was. Ik vond dat ik maar net voor mezelf kon zorgen en de verantwoordelijkheid van een kind was me te zwaar. Omdat ik ook nog steeds single was zonder uitzicht op wijziging in die status legde ik me erbij neer dat ik waarschijnlijk nooit kinderen zou krijgen.

Groot was mijn verbazing toen vriendin L ruim een jaar later vertelde zwanger te zijn. Van al mijn vriendinnen was zij wel de laatste van wie ik dat ooit had verwacht. Een carrièrevrouw met eigen bedrijf die nooit blijk had gegeven kinderen ook maar een béétje leuk te vinden. Des te bijzonderder vond ik het dat ze, eenmaal bevallen, zo ontzettend verliefd was op haar zoon. Dat zij dingen zei als “ik had me nooit kunnen voorstellen dat ik zóveel van iemand zou houden” en “hij is zó geweldig, ik wil gewoon de hele dag naar hem kijken” maakte voor mij de onvoorwaardelijke liefde voor een kind zoveel duidelijker dan wanneer iemand anders dat zou hebben gezegd.

Twee jaar daarna werd Zoon geboren. Tijdens de zwangerschap had ik me ingelezen over zo ongeveer alles wat samenhing met zwangerschap, bevalling en baby’s. Op sommige dingen kun je je niet voorbereiden. De bevalling verliep niet zoals ik het had bedacht en toen ik Zoon voor het eerst goed kon bekijken vond ik hem niet echt mooi. Maar, dacht ik daar direct achteraan: dat kan me niks schelen. Je bent mijn baby en je bent de liefste baby van de wereld. Op Zoons tweede dag vond ik hem al ontzettend leuk en zag ik niet meer wat ik eerder had gezien. Toen vriendin L op kraamvisite kwam kon ik haar alleen maar zeggen dat ze 100% gelijk had gehad. Ik vond Zoon de mooiste en de liefste baby die er ooit was geweest en wilde de hele dag naar hem kijken.

Dat gevoel is nooit meer verdwenen. Zoon is geen baby meer, hij is al bijna twee. Elke dag lijkt hij leuker te worden en er is niemand waar ik meer van hou dan van hem (sorry Lief). Als Zoon boos is dat hij geen “siesie” mag kijken vind ik hem schattig. Wil hij niet eten, dan vind ik dat een tikje vervelend maar ik vind hem nog steeds lief. En dat geldt voor alle stoute dingen die hij doet. Opvoeden is soms moeilijk en het gaat met vallen en opstaan. Ik doe wat me het beste lijkt en er zullen vast momenten zijn dat ik terugkijkend zeg dat ik iets helemaal verkeerd heb gedaan. Ach ja, elk kind heeft recht op zijn of haar eigen jeugdtrauma.

Op dit moment zijn de probleempjes van Zoon nog op te lossen met een magisch kusje (en weg is de pijn). Het liefst zou ik hem beschermen voor alles dat naar is maar helaas kan dat niet. Zoon zal zijn eigen fouten gaan maken en daar leert hij van. Hij zal ongetwijfeld ooit “rotmama!” of erger tegen me roepen. En dat pik ik dan niet. Hopelijk komt hij het daarna ook weer goed maken, al zal dat op een andere manier zijn dan met het kusje of de aai die hij me nu geeft als hij iets stouts heeft gedaan.

Ik geniet als Zoon giechelt, als hij me probeert duidelijk te maken dat hij met de ‘eipet’ wil spelen of als hij enthousiast “foefoe!” roept als hij een hond ziet. Ik gloei van trots als hij in no time een vormenpuzzel legt of iets nieuws heeft geleerd. Mijn Zoon, ik hou meer van hem dan ik me ooit had kunnen voorstellen.